“When God measures a man, He puts the tape around the heart instead of the head.” 

Ang tunay na sukatan ng ating pagiging kristiyano ay hindi lamang dahil sa tayo ay nabinyagan, kundi kung gaano tayo nagmahal sa Diyos at sa ating kapwa. Sa pagharap natin sa Diyos iisa lang ng kanyang hahanapin – ang pusong mapagmahal.

Itinuturing ng ating Panginoong Hesukristo ang pagmamahal bilang mahalagang utos na kung saan naka-batay ang buong kasulatan. “Ibigin mo ang Panginoon mong Diyos nang buong puso, nang buong kaluluwa, at nang buong pag-iisip; Ibigin mo ang iyong kapwa gaya ng iyong sarili”

Tinanggap ng mga Israelita ang Sampung Utos ng Diyos sa pamamagitan ni Moises, matapos ng ilang panahon ang Sampung Utos ay dumami dulot ng iba’t-ibang  mga interpretasyon dito, kaya’t noong ang Panginoong Hesukristo ay magsimulang mangaral, mayroon nang anim na daan at labing tatlong mga batas (613) na sinusunod ang mga Judio. Ang dalawang daan at apatnapu’t walo (248) ay mga positibong utos, samantalang ang natitirang tatlong daan at animnaput limang (365) mga utos ay mga pagbabawal. Ang mga batas ding ito ay nahahati sa mga mabibigat (paggalang sa magulang, Deut.5:16) at magaang (anong gagawin kapag nakatagpo ng pugod na may mga inakay o itlog at inahing ibon, Deut. 22:6-7) utos. Dahil sa dami ng mga utos at uri nito naging mahirap para sa mga ordinaryong Judio ang sumunod sa mga pinag-uutos ng mga batas. Dahil mayroong kalituhan kung kaya’t nabuo ang katanungan ng mga Judio para sa ating Panginoong Hesukristo, “Guro, alin po ang pinakamahalagang utos sa Kautusan?”

Ang naging kasagutan ay ang dalawang utos na mayroong iisang diwa – ang magmahal. Mula sa Lumang Tipan, hinalaw ni Hesus ang dalawang utos. Ang una, “Pakinggan mo, O Israel: Si Yahweh na ating Diyos, ang tanging Yahweh na iyong Diyos ng buong puso, buong kaluluwa at buong lakas.” Ang utos na ito ay malapit sa puso ng mga Judio sapagkat itinuturing nila ito na mahalagang bahagi ng Banal na Kasulatan. Ito ay nagsisilbing panalangin ng mga Judio na kanilang sinasambit tuwing umaga at gabi. Kung ating babasahin ang kabuaan ng panalangin (Dt.6:4-9) ipinapahayag nito na ang lahat ng gawain ng tao ay dapat inaalay sa Diyos; na ang buong buhay ng isang tao ay isang paglilingkod sa Diyos. Ang ikalawa, Idinagdag ni Hesus ang isa pang utos na matatagpuan sa aklat ng Leviticus 19:18, “Ibigin mo ang iyong kapwa gaya ng pag-ibig mo sa iyong sarili.” At para sa ating Panginoon ang dalawang utos na ito ay kapwa mahalaga. “Magmahal sa Diyos at kapwa ng buong katapatan, upang magampanan ang mga kautusan na siyang magdudulot sa atin ng kaligtasan”

Sino nga ba ang aking kapwa? Ang Parabula ng Mabuting Samaritano ay nagbibigay sa atin ng mainam na kasagutan. Sa parabulang ito maliwanag ang nagiging mensahe na ang kapwa natin ay hindi lamang yaong mga kapamilya o kaibigan natin. Itinuro ni Hesus na dapat nating ituring na kapwa ang lahat ng tao kakilala man natin sila o hindi. Sa aklat ng Exudo 22:20-26 binigyan ng pangalan kung sino ang mga kapwa nating ito na kailangan nating pagmalasakitan, ang mga dayuhan, balo at ulila.

Sa linggong ito ginugunita natin ang “Prison Awareness Sunday”. Mainam na itanong at pagnilayan din natin, “matapos ang lahat, dapat pa ba nating ituring na kapwa natin ang mga nasa bilanguan?” Oo, dapat, dahil sila ay mga anak din ng Diyos, mga taong katulad natin.

Ano nga ba ang pagkakabatid natin sa bilanguan? -  nakakatakot na lugar, lugar ng mga masasamang tao?, parusa sa mga nagkasala sa batas?

Sa aking pag-aapostolado sa mga bilanggo, nabatid ko na ang bilanguan ay lugar ng pag-asa. Sa bilanguan ko naranasan ang pananabik ng mga nakakulong sa pagdiriwang ng banal na misa, umaasa na ang biyaya ng Diyos ang patuloy na magbibigay sa kanila ng lakas ng loob upang makapagbagong buhay. Sa bilanguan ko nakita ang kalunos-lunos na kalagayan ng isang tao. Sa maliit na silid nagsisiksikan ang apatnapung tao halos wala nang espasyo para gumalaw ng maayos, maiinit at mabaho ang amoy. Pagkaing tila pinagkaitan ng lahat ng mga biyaya ang kanilang pinag-titiisan upang matugunan ang kalam ng mga sikmura.

Ang ating pakikipag-kapwa tao ay maipapakita natin sa mga bilanggo sa pamamagitan ng “Pagmamahal na ang hatid ay Pag-asa” Una, magkaroon tayo ng pagpapanibango ng tingin at mas malalim na pag-una sa natura ng isang bilanguan. Ang bilanguan ay hindi lamang lugar upang parusahan ang mga nagsakala, ito rin ay lugar upang ituwid ang mga nagkasala at ihanda sila upang muling maka-balik sa pamayanan na mayroong bagong buhay. Ikalawa, Ang pagmamahal ay dapat kauna-unahang ipinadarama ng mga kamag-anak ng mga nabilanggo. Nararapat lamang na ang mga malalapit na kamag-anak ng mga nabilanggo ang siyang kauna-unahang magmalasakit upang bisitahin at kamustahin ang mga kapamilyang nasa kulungan. At Ikatlo, Ang mga nakakulong sa mga bilanguan ay mga tao, hindi sila mga hayop dahil doon nararapat na igalang din ang dignidad nila bilang mga tao.

Inspirasyon at pag-asa ang ibinibigay ng mga samahan na patuloy na nag-aapostolado sa mga bilanguan. Nararapat lamang na mas dumami ang mga ganitong samahan na may malasakit sa kapwa.

Matapos natin magawa ang lahat ng bagay, at matapos na ang ating buhay, iisa ang ating inaasahan ang matapuan ang Diyos na mapagmahal. Lingid sa ating kalaaman na naririto ang Diyos, katabi, kausap, nakikita at humihigi sa atin ng pagmamahal.   

“Ibigin natin ang Panginoon Diyos nang buong puso, nang buong kaluluwa, at nang buong pag-iisip; Ibigin natin ang ating kapwa gaya ng ating sarili.”